Ouderen hebben een speciaal plekje in het hart van deze moeder van drie. Dat blijkt niet alleen uit haar ongebreidelde inzet als mantelzorgster van beide ouders, maar ook uit haar rol bij Stichting Naoberzorg Swolgen. Eerder dit jaar vierde ze haar 60e verjaardag, maar dat staat haar passie om te sporten en bewegen allerminst in de weg. Ze komt vaker tijd tekort dan dat ze zich verveelt. Al helemaal sinds ze stopte met werken. Deze week wordt Marion Huijs (60) uit Swolgen geplukt.
Het is onder meer de levenservaring die ouderen bijzonder maakt voor Marion, geeft ze aan. “Ze hebben je ontzettend veel te vertellen. Over het verleden, maar zeker ook over het heden. Dat vind ik een prachtige combinatie. Ouderen hebben heel veel te geven.” Een visie die ervoor zorgt dat deze groep een speciaal plekje in het leven van Marion inneemt. Dat wetende is het niet vreemd dat juist zij besloot om Stichting Naoberzorg Swolgen in het leven te roepen. Een inwonersinitiatief met als doel de krachten en talenten van de inwoners in te zetten om dorpsgenoten een steuntje in de rug te geven. “Bij Naoberzorg Swolgen koppelen we dorpsgenoten met een hulpvraag aan een vrijwilliger die daarbij kan helpen.”
Het is een gemeenschapsinitiatief, waarbij zelfredzaamheid wordt gestimuleerd en inwoners zorgdragen voor elkaar. “Vanuit Naoberzorg Meerlo hoorde ik dat er daar aanvragen uit Swolgen binnenkwamen. Daar ben ik mee aan de slag gegaan. Al gauw was er een bestuur dat de schouders eronder wilde zetten en van het één kwam het ander”, vertelt Marion. “Het gaat als een trein. Iedere donderdagochtend is er een inloopmoment bij Multifunctionele Accommodatie Kerkebos, waar voornamelijk ouderen samenkomen. Dat is niet alleen gezellig, maar ook broodnodig.” Toch zijn het niet enkel ouderen die baat hebben bij Naoberzorg in Swolgen. “Jaarlijks gaan we bij zo’n honderd adressen in het dorp langs de deur met een kleine attentie. We gaan in gesprek met inwoners die wellicht hulp nodig hebben. Van jong tot oud. We merken dat de drempel om een hulpvraag bij ons neer te leggen nog te hoog is. Dat is jammer, want we hebben vrijwilligers genoeg die dorpsgenoten maar wat graag willen helpen bij allerlei zaken.”
Werken in de zorg
Waar die drang bij Marion vandaan komt om zich te bekommeren om anderen? “Omkijken naar een ander vind ik belangrijk. Ik heb in de zorg gewerkt, als thuishulp-plus en als voedingsassistente in het ziekenhuis. Daarnaast was ik zo’n 25 jaar actief als pedicure in het klooster van Grubbenvorst. Eerst voor de zusters, maar later ook voor anderen”, vertelt ze. Met Grubbenvorst is direct ook het geboortedorp van Marion genoemd. Ze woonde er de eerste tien jaar van haar leven. “Daarna verhuisden we naar Swolgen. Uiteindelijk ben ik getrouwd en heb ik hier altijd gewoond.”
Een huwelijk waar drie kinderen uit voortkwamen. “Ze wonen niet meer thuis. De middelste, Jelle, is 30 en woont in Parijs. Hij kwam tijdens zijn studie in Korea een Parisienne tegen en vertrok voor de liefde naar Frankrijk. Femke (32), onze oudste, woont alweer twaalf jaar in Amsterdam. Sven (28) bleef gelukkig een stuk dichterbij en woont in Horst.”
Nieuwe rol
Inmiddels is er sinds deze zomer zelfs een kleinkind. “Eén van de kinderen van mijn vriend Henk heeft een zoontje gekregen. Een hele leuke nieuwe rol”, vertelt Marion stralend. Eerder dit jaar werd ze 60, en dat werd uiteraard gevierd. “Het feestje vond afgelopen zomer plaats en samen met mijn drie kinderen, hun partners en Henk, zijn we in september naar het Franse Toulon geweest. Dat werd een schitterende week.” En hoewel Marion gezien haar leeftijd normaliter nog zou werken, zette ze daar ruim vier jaar geleden met een bijzonder goede reden een punt achter. In eerste instantie eigenlijk tijdelijk. “Ik werkte als receptioniste en telefoniste bij Gemeente Horst aan de Maas. Dat heb ik zo’n tien jaar met heel veel plezier gedaan.”
Mantelzorger
Toch besloot ze te stoppen. “Mijn moeder heeft al acht jaar Alzheimer en ik nam de mantelzorg op me. De combinatie met werken werd op een gegeven moment te veel van het goede. In eerste instantie ging ik minder werken, maar dat mondde in goed overleg uit in stoppen. Dat moest wel, wilden we ervoor zorgen dat mijn ouders zo lang mogelijk samen én zelfstandig konden blijven wonen.” Mede dankzij de goede zorgen van Marion, die iedere dag over de vloer komt bij haar ouders om te ondersteunen, lukt dat tot op de dag van vandaag. “Pap heeft inmiddels ook wel wat ondersteuning nodig. Vooral bij het overnemen van de zorg voor mam. Ze wonen inmiddels bij Lindezorg in Sevenum, waar ze zich nog heel aardig zelf kunnen redden. Mantelzorger is een rol waar je vanzelf inrolt. Je doet het er maar gewoon even bij.” Zo ‘gewoon’ is dat echter niet, beseft ook Marion. “Iemand zei me ooit: ‘mantelzorg is een baan die je niet op kunt zeggen.’ Je beseft pas laat dat dat volledig klopt. Daar moet je een weg in zien te vinden. Zelf ben ik van nature best een zorgend type en dan gaat dat eigenlijk vanzelf.”
Marion is echter niet alleen een zorgend, maar ook een bijzonder sportief type. “Als ik niet kan bewegen, dan leef ik niet. Ik ga regelmatig hardlopen, probeer alles op de fiets te doen en thuis staat een indoorroeier. Die drang om te sporten heb ik altijd al gehad”, vertelt ze. En dan is er ook nog het beweegpark, dat bij het sportpark in Swolgen ligt. Het kwam er op initiatief van onder andere Marion zelf. “Dat is voortgekomen uit Stichting Naoberzorg. Met dat bestuur gingen we naar een dag waar nieuwe initiatieven werden gepresenteerd, waarvan een beweegpark er eentje was. Ik dacht meteen: ‘dat is echt iets voor Swolgen’. Het heeft daarna nog eventjes geduurd, maar het is gelukt om dat in in het dorp te realiseren. Het ligt er nu twee jaar en kan gebruikt worden door iedereen die gratis wil bewegen. Onder andere de kinderen van het Kindcentrum maken er tijdens hun pauze veel gebruik van. Zelf ben ik er natuurlijk ook vaak te vinden om te sporten”, lacht ze.
Bibliotheek
Waar ze tegenwoordig ook regelmatig te vinden is, is de bibliotheek. Want ook daar zet ze zich op vrijwillige basis in. “Iedere maandag, als gastvrouw. Daar ben ik onlangs mee begonnen en zo kom ik een andere doelgroep tegen. Het is hartstikke leuk en je krijgt veel met kinderen te maken”, glundert ze. Het vele vrijwillige werk, zorgt er echter ook dat er maar weinig tijd overblijft. “Andere hobby’s moeten maar eventjes wachten. Wel gaan we regelmatig weg met onze camper. We fietsen graag en veel”, vertelt Marion. Het bewijs dat die woorden kracht bij zet, hangt achter haar aan de muur. ‘Happiness is my bicycle and a sunny day’, valt er te lezen op een plaat aan de muur.
“Dat is mijn motto. Ik ben sowieso graag buiten te vinden. Wat dat betreft woon ik hier prachtig. In het bos, maar toch tussen de mensen. Ik vind dit het paradijs. De rust en ruimte vormen voor mij de ideale combinatie”, vertelt ze. Rust en ruimte die soms broodnodig zijn na alle belangeloze inzet die Marion voor anderen doet. “Het hoort allemaal bij het naoberschap.”
Tekst: Jelle van Hees
