Deze geboren Brabander, die begin jaren negentig neerstreek in gemeente Horst aan de Maas, brengt een groot deel van zijn tijd door in zijn onderneming aan het Lambertusplein. Zeer regelmatig wordt het slagersmes dat hij daar ter hand neemt echter ingeruild voor een microfoon en beklimt de zingende slager podia over heel Nederland en ver daarbuiten. Hij is altijd positief, PSV-er in hart en nieren en vindt eerlijkheid een belangrijk goed. Deze week wordt Crist Coppens (62) uit Horst geplukt.
Nee, de eerlijkheid gebied te zeggen dat Crist eigenlijk nog nooit van Horst had gehoord eind jaren tachtig. Toen hij als slager op eigen benen wilde staan, weerhield een concurrentiebeding hem ervan om dat in de nabije omgeving van Veldhoven - de plek waar hij werd geboren - te doen. “Dan ga je verder kijken. Via via hoorde ik over een mogelijkheid in Horst”, blikt Crist terug. “Het beviel me hier meteen, toen ik kwam kijken. De sfeer, de mensen, de bedrijvigheid en de mogelijkheden: het paste bij mij én in het complete plaatje.” Hij vestigde zich in 1990 in Horst, om er nooit meer weg te gaan.
Slachtingen aan huis
Het slagersvak wordt vaak van vader op zoon doorgegeven. Niet bij Crist. Hij rolde er toevalligerwijs op jonge leeftijd in. “We hadden thuis in Veldhoven een paar varkens en koeien. We waren met vier jongens, waarvan ik de jongste ben. Er moest natuurlijk wel goed gegeten worden, dus kwam er zo nu en dan een slager aan huis om een varken te slachten. Toen ik 14 jaar oud was gaf ik dat ik daar eens bij wilde helpen. En dus slachtte ik toen mijn eerste varken”, lacht Crist. “Dat beviel aardig goed. Ik besloot slager te willen worden. Een jaar later nam ik het handeltje van die thuisslachter over. Van oktober tot en met maart kwam ik als 15-jarige bij mensen thuis om te slachten. Dat kon toen nog.”
Reuring in Horst
En Crist bleef slachten. In de jaren die volgden ging hij werken in een slagerij en rondde hij de slagersvakschool af. “Op een gegeven moment, begin 20 was ik, kocht mijn baas z’n vierde winkel. Na een aantal jaren ging zijn bedrijfsleider daar weg en werd ik zijn opvolger. Dat betekende zestig à zeventig uur per week werken. Toen dacht ik: ‘als ik dat voor een baas kan, kan dat ik ook voor mezelf’.”
Inmiddels is hij al langer Horsternaar dan dat hij in Veldhoven gewoond heeft. “Toen ik voor het eerst ging kijken bij een slagerij die te koop stond op het Wilhelminaplein, beviel dat eigenlijk meteen. Er was reuring. Het gevoel was goed.” Ook het feit dat de basisschool aan de overkant van de straat lag, paste perfect in het plaatje. “Mijn twee dochters hadden toen nog die leeftijd, dus dat was ideaal.” Het is inmiddels op de kop af - Crist en zijn familie kwamen op 1 september 1990 naar Horst - 33 jaar geleden.
Aardig geïntegreerd
Tegenwoordig zit zijn keurslagerij alweer een hele poos aan het Lambertusplein. En loopt ook de barbecuetak, die hij van de grond af aan opbouwde, als een tierelier. De geboren ondernemer wist in rap tempo naam te maken in zijn nieuwe omgeving. “Het is hier perfect wonen. Volgens mij ben ik ook heel aardig geïntegreerd hier. Als voorzitter van Stichting Centrum-Management Horst aan de Maas zet ik me ook in buiten de deuren van mijn eigen slagerij. Voorheen had ik de weekmarkt onder m’n hoede en zette ik me onder andere in voor de kermis hier. Een mooie manier om mensen te leren kennen in je nieuwe woonplaats.” Toch zijn het niet alleen die rollen en zijn slagerskwaliteiten die ervoor zorgen dat Crist naam maakte voor zichzelf. Het feit dat hij al ruim dertig jaar met muziek bezig is, deed ook een flinke duit in het zakje. Als de zingende slager is hij een graag geziene gast op tal van feesten, partijen en andere evenementen.
Zingende Slager
“Ik zing graag. Dat is me met de paplepel ingegoten, want ik kom uit een muzikale familie. Al waren zij meer van de instrumenten”, begint Crist. “Toen een voetbalvriend zo’n 35 jaar geleden een café begon, vroeg hij of ik het niet een keer leuk vond om op carnavalszaterdag wat te zingen. Ik zong toen een stuk of elf covertjes, dus vroeg me af hoe hij dat voor zich zag, maar besloot het maar te doen. Die avond heb ik volgens mij vier keer m’n repertoire gezongen. Zo groeide dat langzaam. Het begon met een handvol optredens per jaar, maar inmiddels zijn het er iets meer”, zegt hij bescheiden.
Crist staat vrijwel ieder weekend meermaals op de planken, door het hele land. En soms ook ver daarbuiten. “Het is langzaam gegroeid. Inmiddels heb ik zo’n vijftig eigen nummers, een aantal albums uitgebracht en is die hobby behoorlijk gegroeid. Gelukkig is het normaal gesproken goed te combineren met het ondernemerschap. Ik heb altijd een wat ruimere personeelsbezetting gehad zodat ik weg kon om te zingen. Optredens in Winterberg en Gran Canaria zijn vaste prik. Onlangs stond ik op uitnodiging van PSV ook nog te zingen in Noorwegen.”
Eindhoven de gekste
Met PSV is direct een andere grote liefde van Crist genoemd. Eentje die hem ook met de paplepel werd ingegoten. “Daar heb ik in mijn jeugd nog een aantal seizoenen gevoetbald. Mijn vader en broers waren supporter. Op eentje na, die is voor Feyenoord. Iedereen maakt fouten, helaas”, lacht Crist. “Intussen heb ik 54 jaar een seizoenkaart. Als ik me niet vergis mocht ik negentien kampioenschappen vieren. Bij de meest recente, in 2018, mocht ik op het stadhuisplein voor tienduizenden supporters m’n eigen kampioenslied zingen. Dat zijn mooie ervaringen”, vertelt Crist, die zijn club nog regelmatig achterna reist. “Vroeger organiseerde ik nog weleens busreizen naar uitwedstrijden voor de harde kern. In die tijd kon ik nog écht chagrijnig zijn als we eens verloren, maar dat is tegenwoordig wel wat minder”, lacht hij. “Bij PSV liggen schitterende herinneringen, het is echt mijn club.”
Koteletjes kappen
Het mag duidelijk zijn dat Crist zich niet gauw hoeft te vervelen. Met een onderneming waarvan hij iedere dag om 05.30 uur de deur opent, een drukke ‘bijbaan’ als zanger én het bezoeken van ‘zijn’ PSV, zou je denken dat er maar weinig tijd overblijft. Tijd voor het gezinsleven, bijvoorbeeld. Crist draagt namelijk al ruim dertien jaar de eretitel van opa. “Mijn dochters Kristel en Angela wonen gelukkig allebei in Venray, kort bij huis. Allebei hebben ze twee kinderen, dus ik mocht inmiddels vier keer opa worden. Kristel en Angela zijn mijn dochters uit mijn eerste huwelijk. 25 jaar geleden ben ik gescheiden”, vertelt Crist die opnieuw de liefde vond. “Mijn huidige vrouw, met wie ik bijna 12 jaar getrouwd ben, kwam ik 22 jaar geleden tegen. Als ik met pensioen ga is het tijd om wat meer samen te gaan genieten.”
Wanneer dat exact is, is echter nog onduidelijk. Een opvolger is er nog niet. “Mijn dochters hebben beiden in de winkel gewerkt, maar hebben geen interesse om de slagerij over te nemen. Dat is maar goed ook, want ik heb helemaal geen zin om tot mijn 70e nog koteletjes te kappen”, zegt hij met een lach.
Nadenken over de toekomst doet de zingende slager echter steeds vaker. “Mijn vrouw verdient soms wat meer aandacht dan ze nu krijgt, maar ik heb een vrij druk bestaan. Daar ben ik me wel van bewust. Vorig jaar hadden we voor het eerst vier weken aan een stuk vakantie”, vertelt hij. “En dat was eigenlijk toch wel lekker.”
Tekst en beeld: Jelle van Hees
